Jest takie miejsce w moim mieście, które jest najzwyczajniej piękne – Stare Powązki.
Najzwyczajniej, ponieważ nie potrzebuje dodatkowych przymiotników. Architektura, przyroda, cisza, zaduma, historia, refleksja i życie spotykają się razem na blisko 40 hektarowym terenie wymieszane w tyglu wspomnień z dzieciństwa.

Stare Powązki tuż przed Świętem Zmarłych

Moja rodzina ma w zwyczaju odwiedzać groby bliskich dosyć często. Przed datą urodzin zmarłych, żeby zrobić porządek, w urodziny żeby postawić świeczkę i położyć kwiaty, przed rocznicą śmierci, w rocznicę śmierci, przed Świętem Zmarłych i w Święto Zmarłych, a czasem bez okazji tak zwyczajnie, aby zrobić wiosenne porządki i posadzić nowe roślinki. Dlatego od urodzenia jestem częstym bywalcem na Powązkach, ponieważ tu są chowani wszyscy moi przodkowie od ponad 100 lat ze strony ojca i matki, z rzadkimi wyjątkami.

Powązki – krzyże z kasztanów

Gdy byłem dzieckiem, układałem na grobach krzyże z kasztanów, pomagałem mamie wyrzucać stare liście, a Powązki były prawdziwym, wielkim labiryntem. Każdy dorosły miał swoją drogę do rodzinnego grobu, a każda pomyłka kończyła się katastrofą pobłądzenia.

Jako nastolatek już nie układałem kasztanów. Coraz więcej pochowanych osób dobrze znałem i pamiętałem. Kamienie zaczęły żyć własnym życiem, choć Powązki dalej były, jak przed laty, labiryntem.

Powązki – przeszłość na wyciągnięcie ręki

Teraz mam trójkę dzieci, odwiedzam bliskich, robię porządki, popadam w zadumę, a Powązki... nadal są dla mnie labiryntem.

W Labiryncie Starych Powązek są punkty stałe - okalający cmentarz mur i Katakumby

Labirynt, to prawda, ale jaki! Tu się stąpa pośród największych sław naszego kraju i pośród zapominanych. Dwustuletnia, ciągła historia Warszawy i Polski. Bez podziału na królestwo, czasy powstań, zabory, Pierwszą Wojnę Światową, Drugą Wojnę Światową, Powstanie Warszawskie, czasy PRL-u, teraz.

Tu nie ma okresów historycznych, przeszłość jest na wyciągnięcie ręki a my jesteśmy jej spadkobiercami. Od nadwornego skrzypka króla Stanisława Augusta Poniatowskiego do Krzysztofa Kieślowskiego.

Pamięci Krzysztofa Kieślowskiego. Stare Powązki

Powązki, to nie tylko sentyment z lat dzieciństwa i patriotyczne szlify. Powązki to niezwykłe, ze względu na przeznaczenie, perły architektury i rzeźbiarstwa. Piękny i poważny kościół pod wezwaniem św. Karola Boromeusza, Katakumby, Aleja Zasłużonych, wielkie grobowce zamożnych rodzin, wspaniałe posągi aniołów. Ludzkie postacie wykute w kamieniu i stalowe, gotyckie w swym wyglądzie, pomniki nagrobne sąsiadują z wielkimi drzewami, krzewami jaśminu, paprociami, kwiatami i wszędobylskimi świeczkami. Widok, który każdej wrażliwej osobie, zapiera dech w piersiach.

Śmierć, piasek i następne pokolenia

Wydaje mi się, że śmierć w naszych czasach jest tematem, co najmniej, przemilczanym. Gdy rozglądamy się dokoła wszędzie widać tendencje wygładzania zmarszczek, ukrywania siwizny, przywracania młodej sylwetki, dlatego zawsze zaskakuje mnie duży ruch na Powązkach, czasami porównywalny z ruchem na większych chodnikach w centrum. Może jednak nie dajemy się zwieść modzie i niektóre sprawy, chociaż w mediach nieobecne, w dalszym ciągu są dla nas ważne.

Gdy nas już nie będzie mówić będą kamienie

Podobnie jak piramidy w Egipcie, tak i warszawskie Powązki rozsypują się nadgryzione zębem czasu i cywilizacji. Do końca mojego życia na pewno dotrwają, tak niewiele się tu przecież zmieniło od czasu mojego urodzenia, ale moje wnuki mogą zobaczyć już tylko piasek zamiast posągów. Każdego roku w okolicach Święta Zmarłych aktorzy i znane osoby kwestują na rzecz odbudowy cmentarza. Mam ogromną prośbę, wrzućcie grosz lub dwa, gdy będziecie w pobliżu. Zachowajmy to unikatowe miejsce dla następnych pokoleń.