W Szerzawach Starych są bliźniacze domy zbudowane z pustaków. Stanęły tu na miejscu chałup strawionych przez ogień w latach 60. albo 70. ubiegłego wieku. Jeżeli je miniemy, to znaczy, że jesteśmy na dobrej drodze. Przejdźmy jeszcze kawałek, a potem skręćmy w lewo, czyli na zachód, polną drogą między zabudowaniami. To moja ulubiona trasa.

Jesienią prowadziłem tędy koleżankę z Ukrainy. Opowiadałem o historii tych terenów. Mówiłem, że właśnie tu, w dorzeczu Psarki, Świśliny najwcześniej zaczął rozsiadać się lud świętokrzyski. Leżąca w sąsiedztwie rzek, żyzna ziemia przyciągała średniowiecznych rolników. Koleżanka z niedowierzaniem spojrzała pod nogi i powtórzyła: "Żyzna ziemia? Przecież to zwykły piach! U nas są czarnoziemy, to są dopiero żyzne ziemie!" A jednak! Gleby lessowe świetnie nadają się pod uprawę zbóż.

Stąpając po polach rozglądamy się dookoła. Na południu, w tle, majaczą Łysogóry i Pasmo Jeleniowskie. Przed nimi widoczne jest Pasmo Bostowskie. Widzimy stąd Góry Miejską i Psarską w Paśmie Klownowskim. A na północnym zachodzie Pasmo Sieradowickie.

Szerzawskie pola – piony, poziomy

Rzeźba terenu staje się coraz bardziej urozmaicona. Podążamy w dół wąwozu, polną drogą. Mnie trudno jest się jej trzymać. Co chwilę wspinam się na zbocza, żeby szukać zapierających dech w piersiach widoków. Nieregularne linie ciągną się aż po horyzont. Ewentualnie wzdłuż horyzontu. Popadam w persewerację. Przypominają mi się słowa piosenki Voo Voo:

Wspinać się, gramolić,
Ślizgać w górę, w dół.
W dół, w górę,
W górę, w dół.
W dół, w górę,
Piony, poziomy,
Poziomy, piony,
Piony, poziomy,
Poziomy, piony,
Szybciej, szybciej…

Niektóre pola leżą na zboczach prostopadle do dna wąwozu. Na pewno ciężko jest na nich pracować. Inne, leżą na tarasach, poprzecznie do stoku.

Teraz mamy przedwiośnie. Zbocza północne wciąż pokryte są jasną pokrywą śniegu, poprzecinaną krzywymi liniami ciemniejszych miedz. Zbocza południowe to różne odcienie żółci odcinające się od błękitnego nieba. Do tego lessowe urwiska, małe klify i te wszystkie zapadające się tuneliki, które dawały zimą schronienie gryzoniom i owadożernym wyglądają teraz niczym korytka miniaturowych rzek.

Za każdym razem, kiedy odwiedzam szerzawskie pola wracam zachwycony tutejszym krajobrazem. Do pełni szczęścia brakuje mi tylko porządnych strachów na wróble.