Już drugiego dnia świąt Bożego Narodzenia żaden kawaler w Ciekotach  spokojnie nie usiedzi. Nieżonaci jak poparzeni latają po całej wiosce. Od jednej chałupy do drugiej, od kumpla do kumpla. Namawiają się, kiedy kompania się zbiera i w którą stronę najpierw uderzy: na Bęczków, Scholasterię, Wilków czy może Brzezinki.

Zwyczaje towarzyszące Niedzieli Palmowej należą do najbarwniejszych i najbardziej widowiskowych. Są też niezwykle różnorodne. W poszczególnych regionach Polski wyglądają zupełnie inaczej.

O polskich diabłach nie ma ani jednej wzmianki w Biblii. I słusznie. Polskie diabły wymknęły się powszechnemu spisowi diabłów, bo były zbyt niesforne, aby ustać spokojnie w jednym miejscu. Rozproszyły się między ludźmi, aby sprawować pieczę nad ludzkimi przywarami. A jako że na ziemi polskiej szczególnie się im spodobało, to zadomowiły się tu na dobre, a wiele przywar stało się narodowymi bolączkami.

Równina Mazowiecka. Lubię czuć pod stopami jej bezkres podczas wieczornych wędrówek po polach i łąkach. Czuć zapach mojego Mazowsza we wspomnieniach i podglądać zmieniający się krajobraz w pamięci. Czego nie zdążę utrwalić na fotografii, tego następnego dnia już nie będzie.

"Wędrując ścieżkami Beskidu Niskiego czy sąsiadującego z nim od zachodu Beskidu Krynickiego znajdujemy bardzo niewiele śladów łemkowskiej przeszłości. Czasem zdarzy się wspaniała w swym kształcie cerkiewka, osierocona chałupa, czasem kapliczka bez świątka i obrazu, albo zarośnięty cmentarz z kamiennymi krzyżami. Nawet krajobraz nie jest ten sam co dawniej, bo las zawładnął polami i ścieżki grzbietowe zamieniły się w mroczne tunele." (Roman Reinfuss "Śladami Łemków", Warszawa 1990).