Podwórkowe odkrycia. Warszawa

Moja przygoda z kapliczkami zaczęła się od lektury książki "Kapliczki warszawskie" A. B. Bohdziewicz i M. Stopy. Jako Warszawianka byłam zaskoczona, że właściwie nic o warszawskich kapliczkach nie wiem i może tylko kilka z nich widziałam. Postanowiłam jak najszybciej je odkryć i uwiecznić na zdjęciach.

Na początek wyruszyłam na Pragę. Zdjęcia pierwszych praskich kapliczek nie sprawiły mi problemu - podwórka, gdzie się znajdowały były otwarte i łatwo dostępne. Zdjęcie każdej kolejnej kapliczki przeżywałam na swój sposób. Każdą starałam się pokazać, jak najlepiej i cieszyłam się, że mam ją na zdjęciu.

Pierwsza moja"kapliczkowa" wycieczka zaowocowała 10-cioma zdjęciami. Ich fotki oglądałam wiele razy i postanowiłam, że muszę ich mieć jak najwięcej. W poszukiwaniu adresów (obok podanych w książce) spędziłam przed komputerem kilkanaście godzin, zapisałam kilka kartek.

Przez następne weekendy wyruszałam na miasto z moją adresową kartką, moim malutkim aparacikiem FUJI i wypiekami na twarzy z emocji oczekiwanej przygody.

Przyszła pora na kapliczki na Ochocie (dzielnicy, w której mieszkam). Tu od razu na samym początku spotkało mnie niepowodzenie. Brama domu, na którego podwórku znajdowała się kapliczka była zamknięta. Wybrana przypadkowym kodem lokatorka nie chciała mnie wpuścić odsyłając do dozorcy, którego numer lokalu nie odpowiadał. Zrezygnowana poszłam dalej.

Tego dnia udało mi się z trudem wejść na kilka podwórek. Na jednym z nich spędziłam blisko godzinę, czekając aż ktoś mnie stamtąd wypuści. Po tym incydencie byłam zniechęcona i trochę zdesperowana. Jak zrobić zdjęcia moich ukochanych kapliczek skoro już na początku napotkałam takie problemy? Odczekałam 2 tygodnie. Po tym czasie wyruszyłam pełna nadziei na szukanie kapliczek w Śródmieściu.

Śródmieście było dla mnie znacznie przyjaźniejsze niż rodzinna Ochota. Kapliczki co prawda stały w większości na zamkniętych podwórkach, ale w kamienicach dookoła mieszkało wielu lokatorów, którzy dość często wchodzili i wychodzili przez bramę. Poinformowani o moich zamiarach zawsze chętnie pozwalali mi wejść, a nawet często osobiście prowadzili do kapliczki.

Inna sprawa, że na tych podwórkach czułam się bardzo nieswojo. Miałam wrażenie, że jestem w zamkniętej klatce, otoczona nieznanymi ludźmi, wszechobecna obcość budziła często mój niepokój i lęk. Bałam się nawet przelatujących gołębi, które zakłócały ciszę i spokój, a już widok pijanego człowieka (też się zdarzał) powodował chęć natychmiastowej ucieczki. Jednak radość z kolejnych odkryć zwykle wynagradzała te stresy.

W ten sposób niepokojąc się i ciesząc zarazem zrobiłam zdjęcia większości śródmiejskich kapliczek. Zawsze przyjemność z posiadania kolejnego zdjęcia dawała mi energię do szukania następnego adresu. Pozostały mi jeszcze do sfotografowania kapliczki na Mokotowie, Żoliborzu i na Woli, ale jest tam ich zdecydowanie mniej niż w Śródmieściu czy na Pradze. Cieszę się, że są przede mną jeszcze nowe odkrycia i na nowo poznam smak tej wspaniałej, cudownej przygody.