» Remiza z Pływaczewa

Opis: Jedna z pierwszych placówek OSP, jakie w zaborze pruskim założono, powstała w 1862 r. na ziemi chełmińskiej  w Brodnicy i Toruniu oraz w Stargardzie Gdańskim na Kociewiu. Statutowym obowiązkiem strażaków była walka z licznymi pożarami oraz prewencja przeciwpożarowa. Starano się uświadomić ludziom nieskuteczność praktyk magicznych, mających rzekomo chronić przed ogniem, a także zwalczano przekonanie, iż nie wolno gasić pożarów wywołanych przez pioruny! Placówki OSP spełniały także istotne funkcje społeczno-kulturalne: dbały o rozwój świadomości patriotycznej polskiego społeczeństwa, urządzając obchody rocznic narodowych. Były placówkami (najlepiej rozumianej) służby publicznej i dobrej szkoły życia społecznego. To z ich szeregów wywodzili się często później działacze oświatowi, społecznicy, a nawet znani politycy. Straż ogniowa (jak się wówczas określało) integrowała wokół siebie społeczność wiejską i małomiasteczkową, a remizy i strażnice były najczęściej jedynymi, ale prężnie działającymi ośrodkami społeczno-kulturalnymi w danym środowisku; organizowała zabawy taneczne, uroczystości z okazji poświęcenia sztandaru czy sprzętu strażackiego, ale także obchody rocznic narodowych; organizowano ruch społeczny, jaki były amatorskie zespoły teatralne, chóralne i orkiestry. To w remizach kształtowały się postawy patriotyczne społeczeństwa poprzez kultywowanie języka polskiego i polskich obyczajów. Zwykle, placówki te powstawały z inicjatywy miejscowego proboszcza, nauczyciela albo ziemianina, mimo braków w dofinansowaniu. Remiza strażacka, jaką zbudowano na początku XX wieku w Pływaczewie (gmina Wąbrzeźno), służyła miejscowym strażakom do roku 1978, bo właśnie wtedy oddano do użytku nową placówkę OSP, a budynek z cegły palonej, otynkowany, z dachem pokrytym dachówką karpiówką, ułożoną w tzw. koronkę  przeniesiono do Parku Etnograficznego w Toruniu (na zdjęciu).