» Tu zmarła

Opis: W domu stojącym przy obecnej ul. Noakowskiego 11 w Nieszawie (na zdjęciu) zmarła błogosławiona matka Małgorzata, czyli Łucja Szewczyk  założycielka Zgromadzenia Sióstr Serafitek. Była to osoba o wielkim sercu, zgłębiająca tajemnicę Boga i człowieka. W Bogu dostrzegała Ojca prowadzącego ją przez swoją Opatrzność po wszystkich drogach życia; temu Dobru bezgranicznie zawierzyła siebie, a czując się umiłowanym dzieckiem Boga, w podobny sposób postrzegała bliźnich i poświęcała im swoje życie poprzez bezinteresowną posługę. Urodziła się w 1828 roku, w okresie zaboru rosyjskiego. Represje, ograniczenia wolności społecznej i wyznaniowej, a także niszczenie objawów polskości wśród społeczeństwa polskiego przez zaborcę ze wschodu, nie ominęły jej dzieciństwa (żyła w polskiej rodzinie mieszkającej w Szepetówce na Wołyniu). Mając zaledwie siedem lat przeżyła śmierć swojego ojca, który zginął prawdopodobnie w wyniku prześladowań ze strony władz carskich po upadku powstania listopadowego, a dwa lata później zmarła jej matka. Losem małej dziewczynki zajęła się dużo od niej starsza przyrodnia siostra; zatroszczyła się ona o dalsze wychowanie i wykształcenie dziewięcioletniej wówczas Łucji. Gdy Łucja dojrzała, z odwagą podejmowała ryzyko represji ze strony zaborcy, służąc ubogim, włączając się w istniejącą przy parafiach działalność duszpasterską. Wykorzystywała wszelkie możliwości, by ofiarnie świadczyć miłosierdzie w trudnych czasach niewoli narodowej. Z powodu braku klasztorów, tak ostro w tym czasie poddawanych kasacji, Łucja wstąpiła do Trzeciego Zakonu Franciszkańskiego i w 1848 roku złożyła profesję tercjarską oraz prywatne śluby rad ewangelicznych. Święty Franciszek z Asyżu stał się wtedy jej duchowym przewodnikiem i przyjacielem. W nim dostrzegała ideał umiłowania Jezusa Ukrzyżowanego i piękno kontemplacji Jego zbawczych ran. W 1870 roku zrealizowała swoje największe pragnienie  odbyła pielgrzymkę do Ziemi Świętej, która trwała trzy lata. Była to dla Łucji najpiękniejsza, ale zarazem wyjątkowa przygoda  odwiedziła najważniejsze miejsca związane z życiem Jezusa Chrystusa; posługiwała też chorym pielgrzymom w szpitalu św. Józefa w Jerozolimie. Miejscem najintensywniejszego poznawania Mistrza, była bazylika grobu Pańskiego, gdzie Łucja mogła trwać na Golgocie, kontemplując Ukrzyżowanego Zbawiciela i Jego Bolesną Matkę. Klęcząc pod krzyżem swojego Pana, przyjęła Jego wolę poświęcenia się służbie najuboższym. Wtedy to odczuła dar rodzącego się w niej charyzmatu stawania się (na wzór Matki Bożej Bolesnej) matką dla ubogich i cierpiących. Po powrocie do kraju przybyła do Zakroczymia pod Warszawą i poddała się pod kierownictwo bł. Honorata Koźmińskiego (kapucyna), który od tej pory stał się jej kierownikiem duchowym. Po rocznej formacji, w sierpniu 1878 roku, na ręce ojca Honorata złożyła profesję zakonną. Przyjęła wówczas imię: Maria Małgorzata. Potem jeszcze dwa lata pracowała przy ubogich w warszawskim przytulisku, po czym ostatecznie, po ponownym odprawieniu rekolekcji, pozostała w Zakroczmiu, gdzie wynajęła skromne mieszkanie na poddaszu i przyjęła do siebie kilka staruszek. Przy pomocy ojca Honorata, w 1881 roku założyła ukryte Zgromadzenie o pierwotnej nazwie Siostrzyczki Ubogich. Zgodnie z obranym hasłem: Wszystko dla Jezusa przez Bolejące Serce Maryi, nowa Rodzina zakonna miała za cel obejmowanie troską ubogich i chorych. Siostry Zgromadzenia, jako swoja zasadę, przyjęły Regułę św. Franciszka z Asyżu. Ostatni rok swojego życia, Matka Małgorzata spędziła w Nieszawie nad Wisłą (jeszcze pod zaborem rosyjskim). Zmarła 5 czerwca 1905 roku w wieku 77 lat. Żywy kult Matki Małgorzaty, potwierdzony wysłuchanymi modlitwami zanoszonymi do Boga przez jej wstawiennictwo, przypieczętowany przeprowadzonym procesem beatyfikacyjnym i zatwierdzonym przez Stolicę Apostolską cudem uzdrawiania, uwieńczony został włączeniem jej przez Kościół do grona Błogosławionych. 9 czerwca 2013 roku w Bazylice Bożego Miłosierdzia w krakowskich Łagiewnikach, kardynał Angelo Amato w imieniu Ojca Świętego Franciszka, dokonał aktu wyniesienia Małgorzaty Łucji Szewczyk do chwały ołtarzy. Odtąd, pokorna Matka ubogich, jaśnieje dla wszystkich, jako wielki wzór chrześcijańskiego życia oraz umiłowania Boga i bliźniego.