» Mieszkał tu będąc dzieckiem

Opis: W tym niepozornym jednopiętrowym domu (na zdjęciu), stojącym w Toruniu na rogu ul. Krasińskiego 102 i ul. Kochanowskiego (Bydgoskie Przedmieście) mieszkał, a być może nawet tu się urodził (24 stycznia 1920 roku) Leszek Mieczysław Zygmunt Buntkowski, czyli przyszły pisarz Lech Bądkowski. Po ukończeniu szkoły podstawowej, a potem Gimnazjum Klasycznego im. Mikołaja Kopernika, które ukończył w 1938 roku, jeszcze tego samego roku przyjęty został na Wydział Prawa Uniwersytetu Józefa Piłsudskiego w Warszawie, natomiast 7 dni później został urlopowany celem odbycia czynnej służby wojskowej, podczas której ukończył Dywizyjny Kurs Podchorążych Rezerwy 4 DP przy 67 Pułku Piechoty w Brodnicy. W czasie kampanii wrześniowej w 1939 roku dowodził plutonem piechoty i walczył w bitwie nad Bzurą (bitwę opisał w książce pt. "Żołnierze znad Bzury"). W 1940 roku przedostawszy się do Francji, zaciągną się do polskiego wojska. Jako kapral podchorąży otrzymał stopień aspiranta, a gdy przydzielono go do Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich, z którą odbył kampanię norweską i francuską, walczył w bitwie o Narwik, w której wykazał się niezwykłym męstwem. Jeszcze w czerwcu tego samego roku ewakuowany został do Wielkiej Brytanii. Rok 1941 był dla niego pasmem satysfakcji, bowiem 19 lipca został zaliczony w Poczet Kawalerów Orderu Wojennego Virtuti Militari i otrzymał oznaki Krzyża Srebrnego tego orderu, a dwa dni później, w miejscowości Douglas w Szkocji, Władysław Sikorski odznaczył go Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, natomiast 20 listopada (jako aspirant) otrzymał legitymację kawalera Orderu Wojennego Virtuti Militari kl. V. (leg. Nr 8810). Po awansie na porucznika, 15 kwietnia 1943 został przeniesiony na Kurs Doskonalenia Administracji Wojskowej (w charakterze słuchacza). I choć po odbyciu przeszkolenia dla cichociemnych miał zostać zrzucony na teren okupowany, do tego jednak nie doszło. Potem służył w Marynarce Wojennej oraz w jednostce spadochroniarzy w Szkocji. W Anglii działał w Związku Pomorskim i napisał broszurę "Pomorska myśl polityczna" (1945)  to szkic historyczno-ideologiczny. Gdy w 1946 roku powrócił do Polski, zamieszkał w Gdyni, a rok później ożenił się z Zofią Janiszewską. 30 czerwca 1947 roku w toruńskim Sądzie Grodzkim uzyskał sprostowanie swojej metryki urodzenia, a powołując się na oryginalne brzmienie nazwiska (Bądkowski) swojego dziadka, któremu Prusacy w czasie zaborów zmienili na Buntkowki, mógł powrócić do oryginału i odtąd występuje jako Lech Bądkowski. I właśnie 20 października 1949 roku Lech Bądkowski otrzymał dyplom Wyższego Studium Administracyjno-Gospodarczego przy Wyższej Szkole Handlu Morskiego z siedzibą w Sopocie. Pod swoim nowym starym nazwiskiem, do 1952 roku pisał w "Dzienniku Bałtyckim", a od 1953 roku w tygodniku "Rybak Morski"; pod koniec tego roku rozpoczął działalność w Związku Literatów Polskich, ale z powodu wojennej przeszłości nie zdobył pełnego zaufania ówczesnych władz, które odsunęły go od pracy w prasie codziennej. W latach 1954  1956 kierował Teatrem Lalki i Aktora MINIATURA, w którym za swego kierownictwa zdążył wystawić jedną bajkę dla dzieci, a po odejściu z teatru, MINIAT URA zaprezentowała młodej publiczności jeszcze jedną jego sztukę. W 1956 roku (ale na krótko) był zastępcą redaktora naczelnego tygodnika ZIEMIA I MORZE; współtworzył Zrzeszenie Kaszubskie, przemianowane później na Zrzeszenie Kaszubsko-Pomorskie, a w latach 1957  1966 był prezesem oddziału gdańskiego Związku Literatów Polskich. 10 maja 1965 roku otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, w tym samym roku powrócił do pisania do prasy codziennej, m.in. GŁOSU WYBRZEŻA oraz do czasopism takich jak: BIULETYN ZKP oraz POMERANIA; kilka jego słuchowisk nadało Polskie Radio w Gdańsku. Zmarł 24 lutego 1984 roku w Gdańsku.