» Drewniana rura wodociągowa

Opis: Stację pomp STARE BIELANY (jak się to miejsce określa do dzisiaj), zbudowano w północno-zachodniej części prawobrzeżnego Torunia, oddzielonej od centrum miasta zalesionym pasem wydmowym, którego piaski ukształtowane są tu w charakterystyczne wzgórza wydmowe, porosłe drzewami iglastymi, przeważnie sosnowymi, a więc roślinnością sucholubną; obecnie teren ten określa się, jako lasek bielański. Ale w pobliżu dzisiejszych zabudowań Toruńskich Wodociągów, już w XVI wieku było kilka powierzchniowych zbiorników, z których na potrzeby miasta, eksploatowano wodę i (aż do początku XIX wieku) doprowadzano ją drewnianymi wodociągami. Dowodem na to są 500-letnie sosnowe i dębowe rury z tego terenu; znaleziska odkryto w 1999 roku na ul. Grunwaldzkiej. Dziś można je oglądać w Muzeum Inżynierii Komunalnej Torunia, jakie stworzono w nieczynnej już wieży ciśnień. Trzeba jednak wiedzieć, że najstarszy toruński wodociąg, pochodzi sprzed połowy XIV wieku i już wtedy drewniane rury doprowadzały wodę (wówczas spoza miasta, bo Toruń wtedy był znacznie mniejszy) do studni umieszczonych w centrum ulicy i szczelnie przykrytych pod jezdnią; studnie te nazywano wówczas Condit, a te na skraju ulicy określano, jako Brenner. Przypuszcza się, że drzewa na bale drewniane, z których je zrobiono, ścięte zostały na przełomie roku 1567 i 1568. Łączna długość drewnianego wodociągu w Toruniu w XVIII wieku, wynosiła ponad 4,5 km. Na zdjęciu: Fragment drewnianego wodociągu.