Z tego konta już oddano głos na to zdjęcie. Można głosować tylko raz!
Proszę zaznaczyć ocenę!
Opis: Gdy w 1925 r. na mocy bulli papieża Piusa XI Vixdum Polonie unitas nastąpiła zmiana administracyjnych granic struktur Kościoła w Polsce, z diecezji płockiej wyłączono parafię w Osieku nad Wisłą (na zdjęciu) i przyłączono ją do diecezji włocławskiej dekanatu mazowieckiego. Z początkiem 1831 r., a więc jeszcze przed wkroczeniem do wsi armii rosyjskiej pod dowództwem feldmarszałka Iwana Paskiewicza, biskup włocławski - Karol Radoński - dokonał podziału terytorialnego diecezji. Dzięki temu, osiecka parafia znalazła się w granicach dekanatu czernikowskiego (powiat lipnowski) i pozostała w nim do 1996 r., bo od tego momentu stała się częścią dekanatu lubickiego. W czasie II wojny światowej, Niemcy zaaresztowali m.in. proboszcza osieckiej parafii - ks. Józefa Pańka, który po wywiezieniu do obozu w Dachau - zmarł. W czasie okupacji, to tylko od maja do lipca 1940 r., duszpasterską posługę sprawował ks. Stanisław Piotrowski. Dopiero po wojnie w parafii nie było zastoju i proboszczami byli kolejno: ks. Stanisław Wańczyk (w latach 1945-1948), ks. Witold Romański (1948-1981), ks. Czesław Górny (1981-1985), ks. Kryspin Kaźmierczyk (1985-1989), ks. Wojciech Szczepankiewicz (1989-1993), ks. Grzegorz Drzewiecki (1993-1998), ks. Józef Chlebicz (1998-2000), ks. Jan Ankiewicz (2000-2009), a obecnie - ks. Andrzej Prokopowicz.
Osiek nad Wisłą w województwie kujawsko-pomorskim położony jest w Kotlinie Toruńskiej i oddalony od centrum Torunia o około 20 km. Najpierw była to osada Osieczek, potem określano ją jako Osiek, ale żeby odróżnić od innych miejscowości noszących taką samą nazwę, dodawano "nad Wisłą". To tu, w lipcu 1831 r. armia rosyjska przeprawiała się przez Wisłę, a w 1863 r. mieszkańcy tej małej wówczas wioski, mieli znaczący udział w powstaniu styczniowym, w wyniku czego, władze zaboru rosyjskiego przeniosły Urząd Gminy do Obrowa - miejscowości leżącej nieopodal. I chociaż na przestrzeni lat przenoszono Urząd, a to do Czernikowa, a to do Dobrzejewic - w Obrowie pozostał do dziś.