» Wągrowiecka fara

Opis: Na zdjęciu najcenniejszy zabytek Wągrowca - późnogotycki kościół z renesansowymi szczytami. Była to inwestycja bardzo rozciągnięta w czasie. Po przenosinach cystersów z Łekna do Wągrowca miejscowość zyskała na znaczeniu. Pod koniec XV stulecia na miejscu drewnianego, wcześniejszego kościoła wzniesiono chór oraz zakrystie. Dopiero w połowie XVI wieku, mistrz Piotr z Szamotuł wznosi korpus świątyni. Do budowy prócz cegieł użyto sporej ilości romańskich ciosów, transportowanych ze zrujnowanego klasztoru w Łeknie. Fundatorami kościoła byli zarówno cystersi, jak i mieszczanie. Opat zachęcał i nagradzał mieszczan wspierających budowę, czego ślady odnajdujemy w źródłach, między innymi szewcowi Wawrzyńcowi dał 7 zagonów roli na własność za jego szczególniejsze około budowy kościoła zasługi. Odnotowano też liczne dary i zapisy testamentowe przeznaczone na ten cel. Konsekracji świątyni dokonał 6 marca 1575 roku biskup Stanisław Fałęcki, sufragan gnieźnieński. Uwieńczeniem inwestycji było wykonanie w latach 1594 - 1595 sklepień, o czym informują nas dwa archiwalne zapisy. 1594 - Tego roku kościół farski Wągrowiecki sklepiono między filarami, od którego sklepienia daliśmy murarzowi Bartoszowi z Poznania złotych trzysta cieśli od robienia stolca złotych 50. 1595 - Tego roku kościół farski Wągrowiecki sklepiono nad wielkim ołtarzem, od którego sklepienia daliśmy murarzowi Bartoszowi złotych dwieście, cieśli od robienia stolca złotych 30. Na świątyni występują liczne dołki w cegłach (ponad 800), spotykane często na gotyckich świątyniach zachodniej Polski. Jest wiele hipotez dotyczących ich znaczenia: od krzesania przez ministrantów ognia do celów liturgicznych, znaczenia przez ceglarzy ilości wyprodukowanej cegły, wiercenia palcami przez pokutników, używania proszku cegieł kościelnych jako domieszki do lekarstw.