» Dom Zakonny i Wyższe Seminarium Duchowne w Bagnie.

Opis: Wieś Bagno zlokalizowana jest ok. 35 km od Wrocławia. Z Wrocławia lub Poznania można dojechać tam pociągiem wysiadając na stacji Osola, a stamtąd przejść się lub pojechać rowerem kierując się na Oborniki. Pierwsze wzmianki o Bagnie pojawiają się na kartach historii w okresie średniowiecza. Najprawdopodobniej jest to wiek XIII, a pierwszy dokument, w którym odnaleziono informacje na temat Bagna pochodzi z roku 1301. Pierwszą nazwą miejscowości był Heinrichsdorf, z tej nazwy wnioskuje się że założycielem wioski był Henryk. Najbardziej prawdopodobnym właścicielem mógł być Henryk II zwany Głogowczykiem, gdyż pod koniec XIII w. Bagno i okolice znalazły się pod jego zwierzchnictwem. Nazwa miejscowości  Heinrichsdorf - na przestrzeni lat uległa modyfikacjom aby ostatecznie przybrać nazwę Heizendorf. Po roku 1945 używano różnych nazw ale ostatecznie w roku 1951 została przyjęta nazwa Bagno. Pomimo protestów mieszkańców funkcjonująca wówczas Komisja Ustalania Nazw Miejscowości swoje stanowisko wzorowała na badaniach niemieckiego uczonego J. G. Kniego, który w pierwszej połowie XX w. przypisał tej miejscowości nazwę Bagino. Bagno od początku swojego istnienia było wsią o charakterze feudalnym. W roku 1337 Poppe von Haugwitz przyłączył wieś do swoich posiadłości i tym samym stał się pierwszym właścicielem Bagna. Na przestrzeni kilku wieków zmieniali się właściciele a ostatnim był znany browarnik wrocławski Georg Kissling. W latach 20-tch XX w. Kissling wraz w rodzina opuścił wieś i posiadłość i wówczas cały majątek przeszedł na stan Śląskiego Towarzystwa Kredytowo-Ziemskiego, które w roku 1930 odsprzedało majątek Salwatorianom poszukającym odpowiedniego zaplecza w celu utworzenia domu formacyjnego. Do 1940 zakonnicy zdążyli urządzić w pałacu studium filozoficzno-teologiczne, a następnie nowicjat, jednak na czas wojny zmuszeni byli opuścić budynek klasztorny, w którym władze zorganizowały tzw. Umsiedlungslager, czyli obóz dla wysiedleńców oraz volksdeutschów z Jugosławii, Łodzi i Warszawy. W roku 1945 ponownie obiekt przejęli Salwatorianie prowincji polskiej i użytkują go do dziś prowadząc w nim Dom Zakonny i Wyższe Seminarium Duchowne. Wspaniale odnowiony gmach otacza duży park krajobrazowy o powierzchni ok. 5 ha z rzadkim, wiekowym drzewostanem obiektami tzw. małej architektury.