Z tego konta już oddano głos na to zdjęcie. Można głosować tylko raz!
Proszę zaznaczyć ocenę!
Opis: Wnętrze kościoła, oszczędnie ozdobione architektonicznie, ukształtowano z myślą o dekoracji malarskiej. Cykl fresków na ścianach i kolebkowych sklepieniach jeden z najważniejszych dla tego czasu w Europie Środkowej zrealizował największy malarz śląski XVII w., Michael Leopold Willmann, wraz z synem Michałem i pasierbem Janem Christophem Liszką, wzorując się m.in. na przedstawieniach o św. Józefie w opactwie Cystersów Lilienfeld w Dolnej Austrii. Na sklepieniu nawy głównej przedstawiono: ofiarę Izaaka, krewnych Józefa, Jana Chrzciciela z Rodzicami, krewnych Maryi oraz Świętą Rodzinę. W prezbiterium na ścianach umieszczono panoramiczną scenę Pokłonu Trzech Króli, a powyżej na sklepieniu Adorację Trójcy Świętej przez anioły z personifikacjami czterech stron świata. We wschodnich kaplicach bocznych umieszczono cykl siedmiu smutków św. Józefa: Zasmucenie Józefa macierzyństwem Maryi (ołtarz boczny na ścianie północnej nawy), Poszukiwanie noclegu w Betlejem , Obrzezanie Jezusa , Ucieczka do Egiptu , Smutek na wieść o rzezi niewiniątek , Poszukiwanie zaginionego Jezusa ; natomiast w kaplicach zachodnich siedem radości Świętego: Zaręczyny z Marią (ołtarz boczny na ścianie północnej nawy), Anioł objaśniający Józefowi tajemnicę macierzyństwa Maryi , Boże Narodzenie , Pokłon pasterzy , Ofiarowanie Jezusa w świątyni , Odnalezienie Jezusa w świątyni . Oba cykle wieńczą sceny na ścianie południowej, pod emporą organową: Śmierć& i Chwała św. Józefa w niebie .
Tradycyjnie przyjęło się pokazywać postać karczmarza w scenie Poszukiwanie noclegu jako kryptoautoportret Michaela L. Willmanna (pierwsza kaplica wschodnia od prezbiterium), choć jako taki wskazywana jest także postać opartego o krzesło mężczyzny w płaszczu w scenie Obrzezania (druga kaplica wschodnia od prezbiterium).
Całości dopełnia barokowe wyposażenie. Rzeźbiony ołtarz główny z 1755 r. wykonał Joseph Anton Lachel, a tabernakulum z 1677 r. dzieło Georga Schröttera przeniesione zostało z dawnego ołtarza głównego kościoła klasztornego. Ołtarze boczne po obu stronach prezbiterium z 1776 r. zdobią obrazy: Zaślubiny Marii z Józefem oraz Zasmucenie Józefa macierzyństwem Maryi dzieła Ignaza Königa. Ambonę z początku XVIII w., dłuta prawdopodobnie Georga Schröttera, zdobią płaskorzeźby ze scenami z życia św. Józefa oraz figura Boga Ojca w zwieńczeniu. Na emporze muzycznej znajduje się barokowy prospekt organowy z końca XVIII w., a po obu jego stronach, na ścianie, obrazy z kaplic kalwaryjskich: Biczowanie i Ecce Homo , przypisywane Martinowi Leistritzowi.
źródło: zabytkidiecezjilegnickiej.pl
Tym, co rozsławiło Krzeszów, jest zespół klasztorny cystersów (należą do niego dwa kościoły będące wybitnymi dziełami sztuki barokowej) oraz Mauzoleum Rodu Piastów świdnicko-jaworskich.
Największym (głównym) kościołem w Krzeszowie jest kościół klasztorny Wniebowzięcia NMP. Powstał w XVIII w. w miejscu kościoła gotyckiego, który zdążono jeszcze po zniszczeniu przez husytów poddać mozolnemu procesowi zbarokizowania). Wnętrze ozdabiają przepiękne rzeźby i freski, zobaczymy tu także przykład późnobarokowego dzieła snycerskiego, a mianowicie stalle, również ukoronowane rzeźbami. Przykłady wybitnej barokowej sztuki zdobniczej, tym razem freski, zachowały się zaś w kościele św. Józefa.
Mauzoleum Piastów Świdnickich jest połączone z prezbiterium kościoła opackiego. Złożone są tu prochy fundatorów i protektorów klasztoru - Bernarda, Bolków I, II i III, oraz zasłużonego dlań szlachcica W. Zedlitza.
Krzeszów ma także, podobnie jak Wambierzyce, swoją kalwarię. Nieco mniejszą. Składa się na nią 16 stacji, a cała trasa rozpoczyna się i kończy w zespole klasztornym.
