Z tego konta już oddano głos na to zdjęcie. Można głosować tylko raz!
Proszę zaznaczyć ocenę!
Opis: W tej kamienicy zbudowanej w 1886 roku (na zdjęciu), a stojącej przy ul. Kochanowskiego 1 w Toruniu, od 1905 roku mieszkał Stanisław Przybyszewski pisarz, poeta, dramaturg, nowelista okresu Młodej Polski, ale i skandalista, przedstawiciel cyganerii krakowskiej i nurtu polskiego dekadentyzmu. Zamieszkał tu w jednym z mieszkań wraz ze swoją kochanką Jadwigą, aktualną jeszcze żoną Jana Kasprowicza (dopiero po rozwodzie z Kasprowiczem, Jadwiga wyszła za maż za Przybyszewskiego). Nie sposób nie wspomnieć, że Stanisław, jako 13-latek przyjechał do Torunia po raz pierwszy w kwietniu 1881 roku, aby kontynuować naukę w toruńskim gimnazjum (wówczas pruskim). Na czas nauki zamieszkał u przyjaciółki swojej mamy, pani Gruhn w kamienicy przy ul. Żeglarskiej 4 (w centrum miasta). Jednak Przybyszewski, już wtedy z duszą buntownika i niepokornego chłopaka, został ze szkoły wydalony w 1884 roku, więc i wówczas opuścił Toruń. Udaje mu się jednak zdać maturę, ale w Wągrowcu i w 1889 roku wyjeżdża do Berlina, gdzie podejmuje studia na wydziale architektonicznym, potem medycznym, ale żadnych nie ukończył. I chociaż w Niemczech był aresztowany za kontakty z ruchem robotniczym, a w 1893 roku wydalony ze studiów, niczego nie żałował, bo już wtedy obracał się w środowisku bohemy i pisał, redagował pisma, ale też pił alkohol i bałamucił kobiety, te zamężne także. A w toruńskiej kamienicy powstały: "Odwieczna baśń", "Śluby" oraz "Spowiedź".
Więcej na temat Stanisława Przybyszewskiego i m.in. jego romansów oraz kamienicy, w której mieszkał w Toruniu, można dowiedzieć się z materiału pt. "Kamienica z literackim epizodem", jaki na swoim blogu PO TORUNIU opublikował mój syn, Michał. Polecam.
https://potoruniu.blogspot.com/2019/05/kamienica-z-literackim-epizodem.html
Toruń - jest jednym z najstarszych miast Polski. To, że urodził się tu Mikołaj Kopernik - wie chyba każdy; także i to, że miasto leży nad Wisłą, chociaż jest to tylko częścią prawdy, ponieważ można również powiedzieć, że i nad Drwęcą, a i Struga - choć to bardzo wąziutka rzeczka, a raczej strumyczek – przecina miasto i w dużej swojej części przepływa pod nim. Swoje ujście ma w pobliżu starego mostu drogowego im. Józefa Piłsudskiego, gdzie wpada do Wisły.
Miasto po prawej stronie rzeki - to tereny Pomorza; lewobrzeżny Toruń, leży już na Kujawach. Swego czasu, przez miasto prowadził słynny "bursztynowy szlak". W 1230 r. Krzyżacy, tworząc państwo krzyżackie, nadali miastu trochę współczesności. Ale na skutek częstych powodzi, trzeba było je przenieść na wyższe tereny (obecnie jest to śródmieście Torunia) i wówczas nadano tej nowej osadzie - Nowemu Miastu - prawa miejskie.
W 1411 r. zawarto tu "pokój toruński", który zakończył wielką wojnę polsko-krzyżacką, trwającą 12 lat. Ale kolejna wojna obu narodów, wybuchła już w 1454 r. i trwała kolejne 13 lat. W połowie XVII w. rozpoczęto budowę fortyfikacji bastionowych. W 1703 r. Szwedzi dotkliwie zbombardowali jednak miasto, a 5 lat później, ludność zdziesiątkowała dżuma. W 1793 r. do Torunia wkroczyły wojska pruskie, ale paradoksalnie, to one przyczyniły się do rozwoju miasta.
II wojna światowa, na szczęście, oszczędziła Toruń, który dziś jest prężnym ośrodkiem kulturalnym i turystycznym, bo gospodarczo - po ostatnich latach reformy - mocno podupadł. Największe przedsiębiorstwa w mieście, jakimi się szczycono, chociażby: Elana, Czesanka, Towimor, Polchem, Apator - albo całkowicie przestały istnieć, albo działają w bardzo znikomym wymiarze. Natomiast Toruń poszczycić się może zabytkami, które w 1997 r. wpisane zostały na listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego UNESCO.