Z tego konta już oddano głos na to zdjęcie. Można głosować tylko raz!
Proszę zaznaczyć ocenę!
Opis: Najmłodszym z piętnastu fortów, wchodzących w skład TWIERDZY TORUŃ, jest Fort I im. Jana III Sobieskiego; stoi przy ul. Winnej we wschodniej części Torunia, ale w czasie, kiedy powstawał, było to daleko poza miastem dziś teren ten wchodzi w granice administracyjne Torunia. Powstawał w latach 1888 1892 i zbudowany został na planie trapezu. Jest najwcześniejszym w toruńskim paśmie umocnień, a zarazem jedynym fortem pancernym i to nie tylko w obrębie toruńskiej twierdzy, ale i na wschodzie II Rzeszy; stał się wzorem dla powstających w późniejszym czasie umocnień podobnego typu, jakie wznoszono na zachodniej granicy ówczesnych Niemiec, m.in. w Metzu (Alzacja).
Gdy został wybudowany, nazywano go BUCHTAFORT; nazwa ta wzięła się od Wzgórza Buchta. W 1897 roku, gdy wszystkim toruńskim fortom Prusacy przypisywali odpowiednią numerację i nadawano im imiona BUCHTAFORT otrzymał numer Ia oraz imię Köeninga Wilhelma I. Po I wojnie światowej przegranej przez Prusaków i po opuszczeniu przez nich naszego kraju, gdy w 1920 roku cała toruńska twierdza była już w rękach Polaków wszystkim fortom zmieniono zarówno imiona, jak i numerację. Od tego momentu obiekt ten jest już Fortem I im. Jana III Sobieskiego. Otoczony suchą fosą i wyposażony w cztery wieże pancerne dla haubic 21 cm typu H.P.T.90, mógł pomieścić 200-osobowa załogę piechoty, 152 artylerzystów, 6 saperów, którymi dowodziło 13 oficerów. Były tu m.in. nie tylko kwatery sypialne dla żołnierzy i komendantury, ale też dwie kuchnie, jadalnia, kilka pomieszczeń przeznaczonych wyłącznie na maszynownie oraz dla obsługi baterii, a także co też nie jest bez znaczenia latryny, które kanalizacją odprowadzały nieczystości do Wisły płynącej nieopodal. Dostępu do fortecznych zabudowań broniła owalna kaponiera szyjowa (od strony koszar) oraz dwa schrony położone na fortowym nasypie, które prowadziły do stanowisk obserwacyjnych oraz obsługi baterii, a to wszystko otoczone było żelaznym, masywnym płotem, co jak się w dzisiejszych czasach okazało dla współczesnych złomiarzy nie stanowiło żadnej przeszkody i część tego metalowego ogrodzenia pewnego dnia niespodziewanie znikła.
Na zdjęciu: Zejście do podziemi w Forcie I.
Toruń - jest jednym z najstarszych miast Polski. To, że urodził się tu Mikołaj Kopernik - wie chyba każdy; także i to, że miasto leży nad Wisłą, chociaż jest to tylko częścią prawdy, ponieważ można również powiedzieć, że i nad Drwęcą, a i Struga - choć to bardzo wąziutka rzeczka, a raczej strumyczek – przecina miasto i w dużej swojej części przepływa pod nim. Swoje ujście ma w pobliżu starego mostu drogowego im. Józefa Piłsudskiego, gdzie wpada do Wisły.
Miasto po prawej stronie rzeki - to tereny Pomorza; lewobrzeżny Toruń, leży już na Kujawach. Swego czasu, przez miasto prowadził słynny "bursztynowy szlak". W 1230 r. Krzyżacy, tworząc państwo krzyżackie, nadali miastu trochę współczesności. Ale na skutek częstych powodzi, trzeba było je przenieść na wyższe tereny (obecnie jest to śródmieście Torunia) i wówczas nadano tej nowej osadzie - Nowemu Miastu - prawa miejskie.
W 1411 r. zawarto tu "pokój toruński", który zakończył wielką wojnę polsko-krzyżacką, trwającą 12 lat. Ale kolejna wojna obu narodów, wybuchła już w 1454 r. i trwała kolejne 13 lat. W połowie XVII w. rozpoczęto budowę fortyfikacji bastionowych. W 1703 r. Szwedzi dotkliwie zbombardowali jednak miasto, a 5 lat później, ludność zdziesiątkowała dżuma. W 1793 r. do Torunia wkroczyły wojska pruskie, ale paradoksalnie, to one przyczyniły się do rozwoju miasta.
II wojna światowa, na szczęście, oszczędziła Toruń, który dziś jest prężnym ośrodkiem kulturalnym i turystycznym, bo gospodarczo - po ostatnich latach reformy - mocno podupadł. Największe przedsiębiorstwa w mieście, jakimi się szczycono, chociażby: Elana, Czesanka, Towimor, Polchem, Apator - albo całkowicie przestały istnieć, albo działają w bardzo znikomym wymiarze. Natomiast Toruń poszczycić się może zabytkami, które w 1997 r. wpisane zostały na listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego UNESCO.
