» Darmowa stołówka

Opis: Sikorka  nazywana jest również bogatką, bogatką zwyczajną albo sikorą bogatką. Łatwo ją rozpoznać dzięki żółtemu ubarwieniu brzuszka z czarną podłużną pręgą. Jej czarna główka również jest charakterystyczna, ponieważ ma białe policzki, a całe wierzchnie ciało jest koloru oliwkowego, zaś pokrywy skrzydłowe  szaroniebieskie z białym prążkiem; skrzydła i ogon są czarno-szare, ale na lotkach widoczna jest poprzeczna biała pręga. Płeć tych ptaków różni się nieco upierzeniem: samczyki mają dłuższy i szerszy czarny, ciągły pasek na żółtym brzuszku i piersi (przechodzi od gardła aż do podogonia), natomiast u samiczek jest on węższy na spodzie jej ciała i zwykle przerywany. Ale to wszystko można zaobserwować u dojrzałych ptaków, bo młode posiadają bledsze upierzenie i zamiast czerni są bardziej brązowe, spodnia część ciała matowo-żółta, policzki tylko żółtawe, a czarny pasek oddzielający jasny policzek od żółtego brzuszka  niekompletny. Gdyby się przyjrzeć dokładnie tym ptakom, które ważą około 20  30 g, dostrzeżemy ciemnobrązowe tęczówki ich oczu, a także dosyć długie i silne, szaroniebieskie nóżki, dzięki którym łatwiej im poruszać się między gałęziami drzew. Natomiast dziób sikorki jest czarny i osiąga długość 1013 mm, ale przede wszystkim jest silny, co pozwala jej na chwytanie gąsienic (zjada owady, ich larwy, poczwarki i dorosłe osobniki, a także pająki i inne bezkręgowce oraz nasiona i owoce roślin), rozłupywanie owadzich jaj i nasion oraz odrywanie kawałków kory. Długość ciała dorosłego ptaka osiąga 1416 cm, ale z tego 2832 mm przypada na czaszkę; rozpiętość skrzydeł zaś wynosi około 22 cm; od połowy maja do połowy października trwa ich okres pierzenia się. Chociaż sikorki zwykle prowadzą osiadły tryb życia, to jednak należą do gatunku ptaków częściowo wędrownych. Zamieszkują głównie obszary Europy, północno-zachodniej Afryki oraz umiarkowaną i cieplejszą strefę Azji (nie zamieszkują w najwyższych górach ani w północnej tundrze). W Polsce jest ich około 4 miliony i są pod ścisłą ochroną; najwięcej w Karpatach i na Śląsku. Te, które decydują się na odlot  robią to zwykle we wrześniu i październiku; natomiast te, które zostają u nas, zamieszkują przede wszystkim takie tereny, gdzie mogą się skryć i uwić gniazdo, a więc w zagajnikach i drzewach w parkach, sadach i ogrodach. Sikorki mogą osiedlić się nawet na obszarze bez drzew i krzewów, ale wówczas to ludzie muszą im stworzyć odpowiednie warunku, a więc zawiesić budki lęgowe i stale je dokarmiać (moja rodzina to robi). Ich bliska obecność z człowiekiem przypada jednak na okres od późnej jesieni do wczesnej wiosny (na nasz balkon przylatują nawet latem). Więc jeśli chcemy, aby w tym czasie zlatywały się na nasz parapet okna, balkon albo na podwórko czy do ogrodu  zachęćmy je do tego, posypując im codziennie ziarna, a przyzwyczaimy je, że to właśnie u nas znajduje się darmowa stołówka. Na zdjęciu: Sikorki na nasz balkon przylatują nie tylko, gdy mróz na dworze.