Z tego konta już oddano głos na to zdjęcie. Można głosować tylko raz!
Proszę zaznaczyć ocenę!
Opis: Przy Placu Rapackiego 1 w Toruniu, od niepamiętnych już lat, stoi okazały gmach, który w 2003 r. został przekazany Uniwersytetowi Mikołaja Kopernika i od tego czasu pełni funkcjonuję muzealno-reprezentacyjną; nadano mu nazwę Collegium Maximum. Ale zanim stał się obiektem uniwersyteckim, był bankiem i to od chwili swojego powstania. Jego inwestorem była prężnie rozwijająca się w tym czasie niemiecka instytucja Bank Rzeszy (Reichsbank). W 1876 r. powołany do życia został za rządów Wilhelma I, krótko po utworzeniu Rzeszy Niemieckiej. To wtedy właśnie, nowo powstałe państwo niemieckie, po połączeniu odrębnych bytów państwowych, z których każde miało własne prawa i własne waluty, po zjednoczeniu się, miało kilka banków z prawem emisyjnym. Aby uprościć i uporządkować swój system bankowy, powołano do życia bank centralny Reichsbank. A trzeba wiedzieć, że na przełomie XIX i XX wieku Niemcy przekształciły się w jeden z najbogatszych i najszybciej rozwijających się krajów świata. Wzrost ekonomiczny państwa niemieckiego pociągał za sobą szybki rozwój Banku Rzeszy i jego kapitału, co z kolei zaowocowało powstawaniem nowych oddziałów, powiększaniem istniejących i coraz większym zasięgiem, który zaznaczał się zakładaniem filii w coraz bardziej odległych miejscowościach. Nawet główna siedziba Banku, mieszcząca się w Berlinie, poddawana była wielokrotnie rozbudowom i przebudowom. Pierwsze budynki Banku Rzeszy, także te na terenach polskich ziem, były najczęściej przejęte po Preuľische Bank (Banku Pruskim). W Toruniu już od 1897 r. Bank Rzeszy miał tu swoją placówkę; mieściła się początkowo w narożnej kamienicy, stojącej przy ul. Bankowej i Żeglarskiej, a w 1905r. zapadła decyzja o budowie nowej siedziby rozwijającego się oddziału. Gmach przy Placu Bankowym (obecnie Placu Rapackiego), stylem nawiązuje do niderlandzkiego renesansu, a jest to projekt młodego berlińskiego architekta, kierownik biura budowlanego Reichsbanku Juliusa Habichta; prowadzenie budowy zlecono jednak architektowi Grossowi, zaś za same prace budowlane odpowiadało przedsiębiorstwo Knoch & Kallmeyer z Halle.
Na zdjęciu: Były bank Rzeszy Niemieckiej, potem Polski, a obecnie muzeum UMK.
Toruń - jest jednym z najstarszych miast Polski. To, że urodził się tu Mikołaj Kopernik - wie chyba każdy; także i to, że miasto leży nad Wisłą, chociaż jest to tylko częścią prawdy, ponieważ można również powiedzieć, że i nad Drwęcą, a i Struga - choć to bardzo wąziutka rzeczka, a raczej strumyczek – przecina miasto i w dużej swojej części przepływa pod nim. Swoje ujście ma w pobliżu starego mostu drogowego im. Józefa Piłsudskiego, gdzie wpada do Wisły.
Miasto po prawej stronie rzeki - to tereny Pomorza; lewobrzeżny Toruń, leży już na Kujawach. Swego czasu, przez miasto prowadził słynny "bursztynowy szlak". W 1230 r. Krzyżacy, tworząc państwo krzyżackie, nadali miastu trochę współczesności. Ale na skutek częstych powodzi, trzeba było je przenieść na wyższe tereny (obecnie jest to śródmieście Torunia) i wówczas nadano tej nowej osadzie - Nowemu Miastu - prawa miejskie.
W 1411 r. zawarto tu "pokój toruński", który zakończył wielką wojnę polsko-krzyżacką, trwającą 12 lat. Ale kolejna wojna obu narodów, wybuchła już w 1454 r. i trwała kolejne 13 lat. W połowie XVII w. rozpoczęto budowę fortyfikacji bastionowych. W 1703 r. Szwedzi dotkliwie zbombardowali jednak miasto, a 5 lat później, ludność zdziesiątkowała dżuma. W 1793 r. do Torunia wkroczyły wojska pruskie, ale paradoksalnie, to one przyczyniły się do rozwoju miasta.
II wojna światowa, na szczęście, oszczędziła Toruń, który dziś jest prężnym ośrodkiem kulturalnym i turystycznym, bo gospodarczo - po ostatnich latach reformy - mocno podupadł. Największe przedsiębiorstwa w mieście, jakimi się szczycono, chociażby: Elana, Czesanka, Towimor, Polchem, Apator - albo całkowicie przestały istnieć, albo działają w bardzo znikomym wymiarze. Natomiast Toruń poszczycić się może zabytkami, które w 1997 r. wpisane zostały na listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego UNESCO.
