Z tego konta już oddano głos na to zdjęcie. Można głosować tylko raz!
Proszę zaznaczyć ocenę!
Opis: Elżbietanki to wspólnota sióstr kontemplacyjno-czynnych, na papieskim prawie. Powstały w Nysie na ziemi śląskiej we wrześniu 1842 r. Główną założycielką był Klara Wolf przy czynnej współpracy Matyldy i Marii Merkert oraz Franciszki Werner; objęły one ambulatoryjną opieką chorych w ich własnych mieszkaniach. Ideę tych czterech młodych dziewcząt mało kto wtedy rozumiał; doprowadziło to do tego, że w 1849 r. doszło do tymczasowej likwidacji ich dzieła. Ale już 19 listopada 1850 r. Maria Merkert wraz z Franciszką Werner, ponownie podjęły walkę z trudnościami, jakimi były codzienne zasypywane i rozpoczęły bezpłatną pielęgnację chorych i to bez względu na status społeczny pacjentów, ich wyznanie i płeć. Maria Merkert założyła Stowarzyszenie św. Elżbiety, które przekształciła potem w zgromadzenie zakonne. Charyzmatem tego Zgromadzenia bowiem jest życie według rad ewangelicznych oraz służba Bogu, zwłaszcza w osobach ubogich, chorych i starszych. Miłość miłosierna do chorych, od samego początku istnienia Zgromadzenia, miała i ma wymiar najpełniejszy, bo do poświęcenia własnego życia włącznie. W 1859 r. diecezja zatwierdziła zgromadzenie, a papieża Piusa IX w 1871 r. wydał dekret pochwalny na rzecz Zgromadzenia.Na przestrzeni tych wszystkich lat elżbietanki nie tylko służyły chorym, potrzebującym, dzieciom i ludziom starszym, ale w czasie wojen zarówno w XIX, jak i XX wieku, pielęgnowały rannych żołnierzy. Niektóre z sióstr w czasie swojej posługi, jak chociażby w 1945 r., oddały własne życie, a kilkanaście z nich zginęło śmiercią męczeńską w obronie wiary, czystości i ludzkiej godności. W 1954 r. ponad 370 sióstr św. Elżbiety komuniści wysiedlili do przymusowych obozów pracy w Gostyniu, Kobylinie i Dębowej Łące. Obecnie Zgromadzenie posiada liczne placówki na całym świecie: w Brazylii, Czechach, Danii, Izraelu, Niemczech, Norwegii, Rosji, Ukrainie, Szwecji, Włoszech oraz na Litwie; także w Polsce, a jedna z nich swoją siedzibę ma w kamienicy w Toruniu przy ul. Żeglarskiej 9 (na zdjęciu).
Toruń - jest jednym z najstarszych miast Polski. To, że urodził się tu Mikołaj Kopernik - wie chyba każdy; także i to, że miasto leży nad Wisłą, chociaż jest to tylko częścią prawdy, ponieważ można również powiedzieć, że i nad Drwęcą, a i Struga - choć to bardzo wąziutka rzeczka, a raczej strumyczek – przecina miasto i w dużej swojej części przepływa pod nim. Swoje ujście ma w pobliżu starego mostu drogowego im. Józefa Piłsudskiego, gdzie wpada do Wisły.
Miasto po prawej stronie rzeki - to tereny Pomorza; lewobrzeżny Toruń, leży już na Kujawach. Swego czasu, przez miasto prowadził słynny "bursztynowy szlak". W 1230 r. Krzyżacy, tworząc państwo krzyżackie, nadali miastu trochę współczesności. Ale na skutek częstych powodzi, trzeba było je przenieść na wyższe tereny (obecnie jest to śródmieście Torunia) i wówczas nadano tej nowej osadzie - Nowemu Miastu - prawa miejskie.
W 1411 r. zawarto tu "pokój toruński", który zakończył wielką wojnę polsko-krzyżacką, trwającą 12 lat. Ale kolejna wojna obu narodów, wybuchła już w 1454 r. i trwała kolejne 13 lat. W połowie XVII w. rozpoczęto budowę fortyfikacji bastionowych. W 1703 r. Szwedzi dotkliwie zbombardowali jednak miasto, a 5 lat później, ludność zdziesiątkowała dżuma. W 1793 r. do Torunia wkroczyły wojska pruskie, ale paradoksalnie, to one przyczyniły się do rozwoju miasta.
II wojna światowa, na szczęście, oszczędziła Toruń, który dziś jest prężnym ośrodkiem kulturalnym i turystycznym, bo gospodarczo - po ostatnich latach reformy - mocno podupadł. Największe przedsiębiorstwa w mieście, jakimi się szczycono, chociażby: Elana, Czesanka, Towimor, Polchem, Apator - albo całkowicie przestały istnieć, albo działają w bardzo znikomym wymiarze. Natomiast Toruń poszczycić się może zabytkami, które w 1997 r. wpisane zostały na listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego UNESCO.
