Z tego konta już oddano głos na to zdjęcie. Można głosować tylko raz!
Proszę zaznaczyć ocenę!
Opis: Przy ul. Królowej Jadwigi 20 w Toruniu stoi okazała kamienica, zbudowana w 1911 r. według projektu Paula Troppa z Berlina, specjalnie dla rodziny Weese znanych toruńskich piekarzy, żyjących w tym mieście na przełomie XVIII i XIX wieku.
Kamienica ta powstała w miejscu trzech XVI-wiecznych kamienic czynszowych, stojących pod numerami 9, 10 i 11 przy ówczesnej ul. Sadlarskiej. W elewacji obecnego budynku (na zdjęciu), widoczny jest pionowy podział naśladujący trzy odrębne pierwotnie domy: w miejscu kamienicy środkowej, w fasadzie wyróżnia się niewielki ryzalit z flankującymi go pilastrami, zwieńczony tympanonem. Poniżej okien ostatniego piętra, fasadę zdobią girlandy oraz przedstawienia 7 głów (prawdopodobnie mają one wyobrażać poprzednich właścicieli fabryki).
Dawna kamienica pod nr 11 (to obecnie wschodnia część rezydencji), pochodząca z początku XVI wieku, została nabyta od kupca Nathanela Speera w 1733 r. przez przybyłego do Torunia z Annenbergu w Saksoni, mistrza piernikarskiego Johanna Samuela Schreibera, i od tego momentu rozpoczyna się "piernikowa" historia tego miejsca (od 1740 r. aż do śmierci w 1750 r. pełnił on także funkcję ławnika w nowomiejskim sadzie). Po jego śmierci, nieruchomość i firmę przejął syn - Johann Samuel (junior), a po nim, w 1761 r. wdowa Dorota Schreiber. W roku 1761 lub 1763, Dorotę poślubił Johann Weese (żył w latach 1731 1796) i przejął zarządzanie nad warsztatem ten sposób zapoczątkował toruński ród piernikarzy. Z kolei dawna kamienica spod nr 10, była wcześniej własnością browarników, krawców, szklarzy i rusznikarzy.
Kolejny spadkobierca Gustav Traugott Weese, w latach 1836 1841 zakupił sąsiednie, XVI-wieczne kamienice przy ówczesnej ul. Sadlarskiej 9 i 10, i rozpoczął kontynuowany też później proces ich przebudowywania i scalania oraz łącznie z kamienicą pod nr 11.
W 1870 r. dokonano połączenia trzech kamienic wspólnym dachem oraz przekształcenia wnętrz, scalając je funkcjonalnie ze sobą. Mieszkanie właściciela i rodziny było na drugim piętrze, biura fabryki (na pierwszym, a miejsca sprzedaży pierników (3 sklepy) w parterze; natomiast kuchnię, pomieszczenia gospodarcze i pokoje dla służby mieściły się na strychu.
Na początku lat osiemdziesiątych XIX wieku, rozbudowano oficyny kamienicy, łącząc je funkcjonalnie z zabudowaniami fabrycznymi, zlokalizowanymi przy ul. Strumykowej 3 oraz Małe Garbary 5.
Toruń - jest jednym z najstarszych miast Polski. To, że urodził się tu Mikołaj Kopernik - wie chyba każdy; także i to, że miasto leży nad Wisłą, chociaż jest to tylko częścią prawdy, ponieważ można również powiedzieć, że i nad Drwęcą, a i Struga - choć to bardzo wąziutka rzeczka, a raczej strumyczek – przecina miasto i w dużej swojej części przepływa pod nim. Swoje ujście ma w pobliżu starego mostu drogowego im. Józefa Piłsudskiego, gdzie wpada do Wisły.
Miasto po prawej stronie rzeki - to tereny Pomorza; lewobrzeżny Toruń, leży już na Kujawach. Swego czasu, przez miasto prowadził słynny "bursztynowy szlak". W 1230 r. Krzyżacy, tworząc państwo krzyżackie, nadali miastu trochę współczesności. Ale na skutek częstych powodzi, trzeba było je przenieść na wyższe tereny (obecnie jest to śródmieście Torunia) i wówczas nadano tej nowej osadzie - Nowemu Miastu - prawa miejskie.
W 1411 r. zawarto tu "pokój toruński", który zakończył wielką wojnę polsko-krzyżacką, trwającą 12 lat. Ale kolejna wojna obu narodów, wybuchła już w 1454 r. i trwała kolejne 13 lat. W połowie XVII w. rozpoczęto budowę fortyfikacji bastionowych. W 1703 r. Szwedzi dotkliwie zbombardowali jednak miasto, a 5 lat później, ludność zdziesiątkowała dżuma. W 1793 r. do Torunia wkroczyły wojska pruskie, ale paradoksalnie, to one przyczyniły się do rozwoju miasta.
II wojna światowa, na szczęście, oszczędziła Toruń, który dziś jest prężnym ośrodkiem kulturalnym i turystycznym, bo gospodarczo - po ostatnich latach reformy - mocno podupadł. Największe przedsiębiorstwa w mieście, jakimi się szczycono, chociażby: Elana, Czesanka, Towimor, Polchem, Apator - albo całkowicie przestały istnieć, albo działają w bardzo znikomym wymiarze. Natomiast Toruń poszczycić się może zabytkami, które w 1997 r. wpisane zostały na listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego UNESCO.
