» Jeden z wiatraków w Lubięcinie. Lubuskie

Pierwsze wzmianki o Lubięcinie (niem. Liebenzig) pojawiły się dopiero w 1372 r., dotyczyły one miejscowej parafii, której powstanie datuje się na początek XIII wieku. Średniowieczne dzieje Lubięcina są prawie nieznane - w 1446 r. wzmiankowany jest właściciel majątku Langeheinrich Nesmewschil (Lawbenczuk). W XVI w. Lubięcin należał do rodziny von Kalckreuth, później von Kottwitzów. Prawdopodobnie w końcu XVII w. wybudowano przy miejscowym folwarku siedzibę właścicieli, której istnienie wzmiankowano w XVIII w. (obiekt nie zachował się). Na początku XVIII w. właścicielem majątku był David Heinrich von Kottwitz. Potem Lubięcin znalazł się w rękach książęcej rodziny Pignatelli.

Na przełomie XVII i XIX w. wybudowano w Lubięcinie 4 młyny wietrzne - obecnie zachowały się 3 obiekty.

W 1742 r. otwarto w Lubięcinie szkołę katolicką, w 1828 r. swoją szkołę utworzyli ewangelicy. W 1845 r. wieś liczyła 86 domów, które zamieszkiwało 610 osób.

Po 1848 r. ukształtował się podział wsi na dwie części - północna należała do szlacheckiego majątku ziemskiego (w 1868 r. właścicielem była rodzina książęca Hohenzollern - Hechingen) - południowa należała do wolnych chłopów. W II połowie XIX w. właściciele majątku rozbudowali folwark (specjalizował się w hodowli owiec), przy którym uruchomiono gorzelnię (1880 r.).

W 1885 r. wieś nawiedził wielki pożar. W 1907 r. przez Lubięcin przeprowadzono linię kolejową relacji Nowa Sól - Wolsztyn, która funkcjonowała do lat 90. XX w. W 1937 r. miejscowa posiadłość ziemska znajdowała się w rękach Wilhelma Isenberga, który ponadto zarządzał folwarkami Adelheidsdorf, Lusche i Teich. Po zakończeniu II wojny światowej w folwarku utworzono PGR.