Z tego konta już oddano głos na to zdjęcie. Można głosować tylko raz!
Proszę zaznaczyć ocenę!
Opis: Opis zabytku
Zespół kościelny usytuowany jest w środkowej części miejscowości, w jego skład wchodzi otoczony ceglanym murem kościół, poprzedzony długimi schodami, u stóp których znajduje się murowana dzwonnica. Na zachód od kościoła, na terenie dawnego cmentarza kościelnego stoi murowana plebania. Fundamenty dzwonnicy murowane z cegieł ceramicznych pełnych, na zaprawie cementowo-wapiennej, tynkowane obustronnie. Strop płaski, drewniany, otynkowany. Konstrukcja dachowa drewniana, krokwiowa. Dach pokryty blachą stalową, ocynkowaną. Okna ościeżnicowe, dwuskrzydłowe, wielokwaterowe z oberluftem, zamknięte odcinkowo. Drzwi dwuskrzydłowe, płycinowe. Dzwonnica założona na planie kwadratu, oszkarpowana w narożach, z dwoma jednoprzestrzennymi wnętrzami, dostępnymi od wschodu i północy. Bryła prostopadłościenna, dwukondygnacyjna, nakryta czterospadowym dachem, niepodpiwniczona. Elewacja zachodnia symetryczna, jednoosiowa, przedzielona gzymsem kordonowym w formie pasa, zwieńczona wyładowanym, profilowanym gzymsem koronującym. Górna kondygnacja opięta w narożach pilastrami, z oknem na osi ujętym pilastrami wspierającymi łuk odcinkowy. W niemal analogicznej elewacji północnej brak jest jedynie podziałów osiowych na dolnej kondygnacji. Również elewacja południowa jest rozwiązana podobnie, zamiast okna w dolnej kondygnacji są drzwi. Ponadto w górnej kondygnacji występuje blenda okienna. Elewacja wschodnia symetryczna, jednokondygnacyjna, opięta w narożach pilastrami, wspierającymi analogiczne jak na pozostałych elewacjach gzymsowanie. Na osi znajdują się drzwi, powyżej których jest spłaszczona blenda okienna. Wewnątrz brak pierwotnego wyposażenia, dzwony z 1948 roku.
Dzwonnica prawdopodobnie wybudowana została w XIX wieku przy drewnianym kościele z 1687 roku. Zachowała się w niezmienionym kształcie, co potwierdza rycina z 1906 roku. W 1942 roku Niemcy zarekwirowali dzwony. Nowe zakupiono u Felczyńskich w 1948 roku.
/opis ze str,Lubelskiej Fundacji Odnowy Zabytków/
Według jednej z wielu legend, dawniej Trzeszczany otaczał z trzech stron las, tworząc jakby trzy ściany. Stąd prawdopodobnie miejscowość ta nosiła nazwę Trzyściany. W późniejszym okresie nazwa ta została przekształcona na Trzeszczany.
W 1441 roku odnotowano, iż występował Jakub i Piotr, bracia z Trzeszczan. Przed 1468 rokiem powstała we wsi parafia łacińska. Rejestr poborowy z 1531 roku notował w Trzeszczanach l i 1/2 łana użytków i młyn o 1 kole. W 1630 roku zanotowano we wsi epidemię wywołaną przez morowe powietrze.
W 1717 roku Trzeszczany należały do Michała Potockiego, a w 1789 roku wieś na publicznej licytacji nabyła Dominika Wyżga (APZ, Akta hipoteki Trzeszczany). W 1843 roku majątek odziedziczyła przyrodnia siostra Dominiki Wyżgi - Feliksa z Bełżeckich Estko, a następnie w spadku po matce otrzymała w 1856 roku Władysława Estko, zamężna za Maurycego Załuskiego.
Dominika Wyżga wybudowała w Trzeszczanach pałac piętrowy murowany, kryty gontem i założyła park krajobrazowy. Spis z 1827 roku notował miejscowość w powiecie hrubieszowskim i parafii Trzeszczany. Liczyła wówczas 66 domów i 428 mieszkańców. W 1868 roku dobra Załuskich liczyły 2717 mórg powierzchni, w tym 36 mórg ogrodów. Obok pałacu istniał także spichlerz murowany piętrowy, oficyna drewniana, prawdopodobnie rządcówka, cztery stodoły drewniane, dwie owczarnie murowane, chlewiki, studnie, domy dla służby folwarcznej, browar, karczma, młyn wiatrowy, kuźnia.