» W konstrukcji szkieletowej

Opis: Chociaż już w starożytności Europejczycy znali konstrukcje szkieletowe (określano je wówczas łacińską nazwą opus craticium), to dopiero w średniowieczu stały się niezwykle popularne głównie dlatego, że takie obiekty budowano szybko, a w razie ich zniszczenia szybko się je odbudowywało. W Polsce rozpowszechniły się głównie w XIX wieku, zwłaszcza na terenach zajętych przez Prusaków w okresie zaborów. Konstrukcja szkieletowa, tzw. mur pruski w budownictwie (nie tylko mieszkaniowym) wykształciła wiele odmian  konstrukcje słupowe, przysłupowe i sumikowo-łątkowe; mogły być łączone lub mieszane z innymi typami konstrukcji (drewnianych lub murowanych). Po 1800 roku, dzięki mechanicznej obróbce drewna, stanowiła podstawową technikę budowlaną także ośrodków fortecznych i sanatoryjno-kurortowych. Tą metodę budownictwa można dostrzec zwłaszcza na toruńskich przedmieściach i nie tylko obiektów mieszkalnych, ale i sakralnych, ja ta kaplica na Barbarce (na zdjęciu), która powstała w 1842 roku w miejscu poprzedniej, zbudowanej w 1299 roku.